บทที่ 10

ด้วยสภาพร่างกายในตอนนี้ สการ์เลตต์จึงไม่มีเรี่ยวแรงพอจะต่อกรกับอเล็กซานเดอร์ได้

เธอทำได้เพียงยอมให้เขาอุ้มเธอไปวางที่เบาะข้างคนขับและขับรถพาเธอไปยังวิลล่าหลังเล็กแห่งหนึ่ง

สการ์เลตต์คุ้นเคยกับวิลล่าหลังนี้เป็นอย่างดี มันคือรังรักที่เธอตั้งใจเลือกและซื้อไว้เมื่อครั้งที่พวกเขาเริ่มคบกัน

บรรยากาศรอบๆ เงียบสงบแต่ก็ไม่เปลี่ยวจนเกินไป

ภายในวิลล่า ทุกซอกทุกมุมคือภาพสะท้อนความรักของพวกเขาในวันวาน ซึ่งอเล็กซานเดอร์เป็นผู้ออกแบบโดยมีสการ์เลตต์ร่วมแสดงความคิดเห็นด้วย

หากความสัมพันธ์ของพวกเขาดำเนินไปอย่างราบรื่นจนถึงขั้นแต่งงาน ที่นี่ก็คงจะกลายเป็นบ้านที่อบอุ่นที่สุดของพวกเขา

แต่ตอนนี้ มันกลับเป็นเพียงสถานที่ที่ทำให้เธอใจสลาย

สการ์เลตต์ไม่รู้เลยว่าบ้านหลังนี้ไปอยู่ในมือของอเล็กซานเดอร์ได้อย่างไร

ตอนนั้นเธอจากไปอย่างเร่งรีบ และบ้านก็ถูกขายไปอย่างรวดเร็วผ่านทางเพื่อนคนหนึ่ง

ผู้ซื้อให้ราคาดีพอสมควร ช่วยให้เธอผ่านพ้นวิกฤตการเงินเฉพาะหน้าไปได้

แม้แต่ตอนที่เธอกลับมายังเมืองฟีนิกซ์ในภายหลัง เธอก็ไม่เคยนึกถึงที่นี่อีกเลย

สการ์เลตต์มองอเล็กซานเดอร์ด้วยแววตาหนักอึ้ง

อเล็กซานเดอร์ไม่มีทีท่าว่าจะลงจากรถ เขาเปิดไฟหน้ารถ ส่องสว่างไปยังมุมหนึ่งของสวนซึ่งมีดอกไม้กลุ่มหนึ่งกำลังเบ่งบาน แม้จะมองเห็นได้ไม่ชัดเจนนัก

ถ้าเธอจำไม่ผิด ตรงนั้นน่าจะเป็นกุหลาบที่เธอเคยปลูกไว้

สการ์เลตต์สูดหายใจเข้าลึกๆ ปรับจังหวะหัวใจให้คงที่ แล้วเอื้อมมือไปปลดเข็มขัดนิรภัย “ขอบคุณที่มาส่งค่ะ คุณคิง ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอตัวก่อนนะคะ”

เธอไม่คิดจะมารำลึกความหลังกับอเล็กซานเดอร์

อเล็กซานเดอร์คว้ามือเธอไว้

น้ำเสียงของเขาเย็นชา “คุณตัวร้อน”

สการ์เลตต์กำลังจะเอ่ยปากพูด แต่อเล็กซานเดอร์ก็ลงจากรถไปแล้ว

แม้จะเลิกรากันไปแล้ว แต่ครั้งหนึ่งพวกเขาก็เคยเป็นคนที่ใกล้ชิดกันที่สุด สการ์เลตต์จึงเข้าใจเจตนาของอเล็กซานเดอร์ได้ในทันที

เธอรีบปลดเข็มขัดนิรภัยและก้าวลงจากรถอย่างรวดเร็วในขณะที่อเล็กซานเดอร์กำลังเดินอ้อมมาอีกฝั่ง

แต่ทันทีที่ก้าวเท้าลงจากรถ ขาของเธอก็อ่อนแรงจนเกือบล้มลงไปกองกับพื้น

โชคดีที่อเล็กซานเดอร์เคลื่อนไหวได้เร็วกว่า เขาจึงคว้าเอวเธอไว้ได้ทัน

ในที่สุดสีหน้าเย็นชาของเขาก็อ่อนลงเล็กน้อย เขาหัวเราะเบาๆ พลางเย้าแหย่ “ทิ้งตัวเข้าสู่อ้อมกอดผมเลยเหรอ?”

ไม่รอให้สการ์เลตต์ได้ทันตอบ เขาก็ช้อนตัวเธอขึ้นอุ้มแล้วพาเข้าไปในวิลล่า

สการ์เลตต์ไม่เต็มใจ

เธอพยายามดิ้นรนในอ้อมแขนของเขา แต่อเล็กซานเดอร์ไม่ได้ใส่ใจการต่อต้านเล็กๆ น้อยๆ ของเธอเลย

จนกระทั่งเข้ามาข้างในวิลล่านั่นแหละ เท้าของสการ์เลตต์ถึงได้สัมผัสกับพื้นอีกครั้ง

ทุกอย่างยังคงเหมือนเมื่อสามปีก่อนไม่มีผิดเพี้ยน

ดวงตาของสการ์เลตต์ร้อนผ่าว เธออยากจะหนีไปตามสัญชาตญาณ แต่ก็ถูกอเล็กซานเดอร์ผลักจนแผ่นหลังแนบชิดกับบานประตู

เขาทาบทับลงมาจากด้านหลัง ลมหายใจร้อนผ่าวของเขาแทบจะแผดเผาผิวของเธอ

เธอไม่มีที่ให้ถอยหนี

ลมหายใจของสการ์เลตต์ถี่กระชั้นขึ้น ดวงตาร้อนผ่าว

มือขวาของอเล็กซานเดอร์เลื่อนมาที่แผ่นหลังของเธอ

วันนี้สการ์เลตต์สวมชุดเดรสรัดรูปสีดำ ด้านหลังเป็นผ้าลูกไม้และมีดีไซน์ที่เว้าเปิดเล็กน้อย

ฝ่ามืออุ่นๆ ที่สัมผัสโดยตรงกับผิวเนื้อทำให้เธอสั่นสะท้าน

อเล็กซานเดอร์กัดฟันกรอดอยู่ด้านหลังเธอ “สการ์เลตต์ คุณกลัวที่จะเผชิญหน้ากับที่นี่งั้นเหรอ?”

สการ์เลตต์ต้องรวบรวมพละกำลังทั้งหมดเพื่อรักษาสีหน้าให้ดูสงบนิ่ง

แน่นอนว่าเธอกลัวที่จะเผชิญหน้ากับที่นี่

เธอรู้สึกผิด

แต่อเล็กซานเดอร์หมายความว่าอย่างไรกันแน่? ซื้อที่นี่คืนมา... ทำทีเป็นอาลัยอาวรณ์อย่างนั้นหรือ?

หลังจากที่ถูกเธอทำร้ายจิตใจไปขนาดนั้น เขาไม่น่าจะยังตัดใจจากเธอไม่ได้หรอก ใช่ไหม?

เธอไม่ได้หลงตัวเองขนาดนั้น

สการ์เลตต์แค่นยิ้มที่มุมปาก “คุณคิง พาฉันมาที่นี่ทำไมคะ? เพื่อมารำลึกความหลังเหรอคะ?”

น้ำเสียงของเธอทำให้อเล็กซานเดอร์ฉุนกึก

เขาคว้าไหล่ของเธอ บังคับให้เธอหันมาเผชิญหน้ากับเขา

สการ์เลตต์ไม่ยอมมองหน้าเขาและทำเพียงแค่หลับตาลง

การท้าทายนั้นทำให้อเล็กซานเดอร์ยิ่งโมโห

ตั้งแต่ที่เห็นสการ์เลตต์เกือบจะถูกแซคย่ำยี อารมณ์ของเขาก็ปั่นป่วนไปหมด

ความโกรธ ความกลัว ความหวาดหวั่น...

เขาเกือบจะซ้อมแซคจนตายที่พัลส์โซไซตี้แล้ว

เขายังคงเดือดดาล แทบจะประคองสติไว้ไม่อยู่ คอยย้ำเตือนตัวเองอยู่ตลอดว่าสการ์เลตต์กำลังป่วย และเขาอาจจะทำให้เธอตกใจกลัว

แต่เศษเสี้ยวสุดท้ายของสตินั้นก็ค่อยๆ เลือนหายไปกับการท้าทายอย่างเงียบงันของสการ์เลตต์

อเล็กซานเดอร์รัดเอวเธอแน่นขึ้นจนสการ์เลตต์เจ็บ เธอขมวดคิ้วแต่ก็ยังไม่ยอมลืมตา

ริมฝีปากของอเล็กซานเดอร์โค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มเย้ยหยัน "ไม่ลืมตาสินะ? อยากให้ฉันจูบเธอหรือไง?"

หญิงสาวในอ้อมแขนของเขาลืมตาขึ้นทันที

เธอเกลียดเขาขนาดนั้นเลยเหรอ?

สีหน้าของอเล็กซานเดอร์เย็นชายิ่งขึ้น

มือขวาของเขาเลื่อนไปยังส่วนที่เว้าของชุดเดรส ลูบไล้ผิวเนียนละเอียดของเธออย่างยั่วเย้า

สการ์เลตต์ดิ้นรนอีกครั้ง แต่เขาไม่สนใจแรงขัดขืนของเธอ มองว่ามันเป็นการหยอกเย้าขี้เล่นของแฟนเก่า

เขาถามสการ์เลตต์ "มันแตะต้องตัวเธอตรงไหนบ้าง?"

สการ์เลตต์ยังไม่ทันได้มีปฏิกิริยา

อเล็กซานเดอร์ถามย้ำ "แซค มันแตะต้องตัวเธอตรงไหนบ้าง?"

สีหน้าของสการ์เลตต์เปลี่ยนไป

ไม่น่าแปลกใจเลยที่เขาพาเธอมาที่นี่

เพื่อมาเยาะเย้ยเธอที่ตกต่ำถึงเพียงนี้งั้นเหรอ?

แววตาเจ็บปวดของเธอฉายวาบผ่านไปเร็วมากจนอเล็กซานเดอร์มองไม่ทัน

สการ์เลตต์ยกมือขึ้นคล้องคออเล็กซานเดอร์ เอนตัวเข้าไปใกล้ราวกับจะแสดงความสนิทสนม แต่คำพูดของเธอกลับเต็มไปด้วยหนามแหลมคม "คุณคิงคะ คุณหวังว่าเขาจะแตะต้องฉันตรงไหนบ้างล่ะคะ?"

"ผู้หญิงอย่างฉันที่รสนิยมไม่ดี คุณคิงคงคิดว่าการที่ฉันไปพัวพันกับแซคได้ถือเป็นโชคดีของฉันแล้วใช่ไหมคะ?"

"ถ้าฉันบอกคุณว่า เขาสัมผัสทุกที่ที่คุณเคยสัมผัสล่ะคะ? คุณคิงจะรังเกียจฉันแล้วโยนฉันออกจากบ้านของคุณหรือเปล่า?"

สการ์เลตต์ตัดสินใจว่าจะไม่สนใจอีกต่อไป

แล้วมันจะสำคัญอะไร? ตลอดหลายปีที่ผ่านมาเธอก็ถูกใส่ร้ายมานับครั้งไม่ถ้วนแล้ว

ปฏิกิริยาของอเล็กซานเดอร์ถือว่าเบามากแล้วด้วยซ้ำ

แต่ถึงจะเตรียมใจมาดีแค่ไหน เธอก็อดรู้สึกแสบจมูกเมื่ออยู่ต่อหน้าอเล็กซานเดอร์ไม่ได้ เพียงชั่วพริบตา น้ำตาก็เริ่มร่วงหล่น

ลำคอของอเล็กซานเดอร์ตีบตัน

เขาเคยทำให้สการ์เลตต์ร้องไห้มาหลายครั้ง แต่ตอนมีเซ็กส์ เธอจะบอบบางที่สุดเสมอ ทั้งน้ำตาคลอเบ้า อ้อนวอนให้เขาอ่อนโยน หรือไม่ก็ซบหน้ากับอกของเขา ร้องไห้เพราะความสุขสมจนจมูกแดงก่ำ

แต่หากไม่ใช่เรื่องบนเตียง เขาไม่เคยอยากทำให้สการ์เลตต์ร้องไห้เลย

สการ์เลตต์ร้องไห้หนักขึ้น ไหล่บอบบางของเธอสั่นเทา

ดวงตาของอเล็กซานเดอร์หม่นแสงลง หัวใจของเขารู้สึกราวกับถูกแช่อยู่ในน้ำตาของสการ์เลตต์จนบวมเป่งอย่างเจ็บปวด

อเล็กซานเดอร์ที่ปกติแล้วสุขุมและรับมือกับโลกธุรกิจได้อย่างง่ายดาย กลับทำอะไรไม่ถูกเมื่อต้องเผชิญกับน้ำตาของผู้หญิง

เขาหลับตาลง ดึงสการ์เลตต์เข้ามากอดแน่น ปรารถนาจะบดขยี้เธอให้แหลกคามือเพื่อที่เธอจะได้ไม่มีวันจากเขาไปได้อีก

สการ์เลตต์ไม่ยอมให้เขากอด ใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดผลักไสเขา แต่อเล็กซานเดอร์ยังคงนิ่งไม่ไหวติง

เขาลืมตาขึ้น จ้องมองสการ์เลตต์ด้วยสีหน้าว่างเปล่า พยายามกดอารมณ์ที่ปั่นป่วนในอกไว้

"สการ์เลตต์ ถ้าฉันไม่ปรากฏตัวขึ้นมาล่ะ?"

"ถ้าไมค์ไม่บังเอิญเจอเธอ ถ้าฉันมาไม่ทัน ถ้าเธอถูกทำร้ายขึ้นมา..."

สการ์เลตต์พูดแทรกขึ้นมาทั้งที่ดวงตาบวมช้ำ "มันไม่เกี่ยวกับคุณ!"

เขากระชากไหล่เธออย่างแรง กดเสียงคำรามในลำคอ "สการ์เลตต์ เธออยากให้ฉันเจ็บปวดไปตลอดชีวิตหรือไง!"